اشعار

بی‌گمان از چون تو ماهی مهربانی بهتر است            قصد رفتن کرده‌ای اما بمانی بهتر است

گرچه ناچارم به ماندن بی‌تو در دنیا ولی            مرگ در چشم من از این زندگانی بهتر است

خم شدی خم می‌روی خم می‌نشینی پیش من            برنخیزی اینچنین، ای قد کمانی بهتر است

از رخت پیداست که داری اذیت می‌شوی            پس غم این خسته را هرچه ندانی بهتر است

تا صدایـم می‌زنـی، امّـیـد پـیـدا می‌کـنـم            بیشتر نام مرا بر لب بخوانی بهتر است

حرکت دستان تو خـانه خـرابش می‌کـند            درد دل با زینب از نوع زبانی بهتر است

در جـواب الـتـماس دخـترت مـادر بمان           من قسم دادم تو را جان علی دیگر بمان

بیشتر در خانه پیش کودکان خسته باش           گوشۀ این بیت الاحزان مادرم کمتر بمان

نا امید و خسته‌ای از دست این نامردمان           رفته گرچه کاسۀ صبرت عزیزم سر بمان

استخوان‌های تنت هم آب شد کم کم ولی           با همین بیـماری و این پیکـر لاغر بمان

یک طرف زانو بغل کرده پدر در گوشه‌ای           یک‌طرف دارد برادر چشم‌هایی تر بمان

کارهای خانه را بگـذار روی دوش من           استراحت کن کمی مادر نرو مادر بمان

ما همه یک سو؛ پدر دق میکند از رفتنت           مادر خـوبم به عـشق ماندن حـیدر بمان

تو جوانی گفتن عجّل وفاتی خوب نیست           وارث حلم و صبوری‌های پیغـمبر بمان

ای زُهْـرَةُ الـزَّهـرای عـالم! کَلِّمِینِی            بـنـت رسـول الله خـاتـم! کَـلِّـمِـیـنِـی
یک بار دیگر باز کن چشمان خود را            من حـیدرم - مظلـوم عـالم - کَلِّمِینِی

«هذا فِـراقٌ بِینیُ و بِینکْ » نخـوانی            دق می‌کـنم از فـرط مـاتـم، کَـلِّمِینِی
چشمان پُر اشک تو اشکم را در آورد            هـمـراه این بـاران نـم نـم کَـلِّـمِـینِی
خانه خـرابـم می‌کـنی با رفـتن خود            من هـستم و دنیـایی از غـم کَـلِّمِینِی
غیر از شفـایت حاجتی دیگر ندارم            ای مـظـهـر فـیـض دمـادم! کَـلِّمِینِی
غیر از تو زهرا جان کسی فکرعلی نیست            درد مـرا هـمـواره مـرهم! کَـلِّـمِینِی
ای چاره سازم!خواهشت بیچاره‌ام کرد            تـابـوت هم که شد فـراهم، کَـلِّـمِینِی
من چه دهم آخر جواب دخترت را؟            محض رضای زینبت هم… کَلِّمِینِی
خورشید رویت کوثر من در کسوف است            از این کـبـودی مـجـسـم کَـلِّـمِـیـنِـی
ای سـرو من دارد غـم قـد کـمانـت            قـد مرا هـم می‌کـنـد خـم، کَـلِّـمِـینِی
امروز در مسجـد جـوابـم را ندادند            جـز تو کـسی را که نـدارم کَـلِّمِینِی
حـرفـی بزن شـایـد دلـم آرام گـیـرد            ای زُهْـرَهُ الزَّهرای عـالم! کَـلِّـمِینِی

خـلاصه استجـابت شد دعـایـم            روم امـشـب بـه دیـدار خـدایـم

بگو همسایه‌ها راحت بخـوابند            که دیگـر در نـمی‌آیـد صـدایـم

در این ساعات آخر ای علی جان            بـرای تـو وصیـت مـی‌نـمـایـم

به فکر ازدواجت بعد من باش            جـوانی تو هـنوز ای مقـتـدایـم

برای بـدرقـه از خـانه تا قـبـر            تـو تـابـوتـی مهـیّـا کـن بـرایـم

کنار قـبر من قـرآن بخوان که            شـدیـداً عــاشـق ایـن آیـه‌هـایـم

مـبـادا دشـمـنـان مـن بـیـایـنــد            برای دفـن و تـشیـیع و عـزایم

سلامـم را رسان تا به قـیـامت            عـلـی جـان به تـمام بچـه‌هـایم

حـلالـم کن که تـنهـایت نهـادم            حـلالـم کـن برای گـریـه‌هـایـم

خـدا حـافـظ امـیـرالـمـومـنـیـنم            که دیگـر مـی‌روم نـزد خـدایم

هرچند دیگر خـسته‌ای از زندگـانی            راهی اگر دارد بمان خـیلی جـوانی

حـتـی هـنـوزم با نگـاه نـیـلـی خـود            غم های عـالم را ز دوشم می‌تکانی

خورشید چشمت را رها از چادرت کن            این روزها مثـل کـسـوف نـاگهـانی

من با سکوتت انس میگیرم شما هم            با درد پهـلـو سعـی کن پیـشم بمانی

تـسبـیح هم می‌افـتـد از انگـشتهـایت            ای جان من اینقدر یعنی نیمه جانی؟

دیوار و در هر روز هنگام عبورم            گـفـتـنـد از تـو بـا زبـان بـی‌زبـانـی

نیست در زانوی من تاب و توانی فاطمه           کاش می‌شد بیـشتر پیـشم بـمانی فاطمه

نیمه شب با سرفه‌های گاه و بی‌گاهت مدام           دخـترت را پای بـستر می‌نشانی فاطمه

گریه دارد می‌کند زینب از آن روزی که تو           حرف هایی را زدی با او نهانی فاطمه

من نمی‌گویم در آغوشت بگیریش ولی           گیسوانش را اقلاً ..!! میتوانی فاطمه!؟

چند وقتی هست هر دفعه کنارت می‌رسم           معجرت را روی صورت می‌کشانی فاطمه

حرف رفتن می‌زنی شاید فراموشت شده           که برای زنـدگـیـم آب و نـانـی فـاطـمه

سعی کن بهتر شوی؛ من هم دعایت میکنم           آمـیـنـش را ولی بـاید بخـوانـی فـاطـمه

شیشه عمر علی هستی عزیز مصطفی           جان من بـالا تو بالاتـر از آنی فـاطـمه

وقتی که حال و روز تو بهتر نمی‌شود            در چـهـره‌ام امـیـد مـیـسـر نـمـی‌شـود

با زحـمتی دو دیده به من باز کن گـلم            آیـیــنـه از نـگـاه، مـکــدّر نـمـی‌شــود

پرپر مزن میان قـفس، ای شکسته پَـر            این پـر برای پـر زدنت پـر نـمی‌شود

از میـخ در حکـایت شرم مرا بـپـرس            رویـم سـپـیـد پـیـش پـیـمـبـر نمی‌شـود

بر روی زخم گونۀ خود جان مرتضی            مرهـم گـذار، گوشـۀ معـجـر نمی‌شود

داغت عجیب پشت علی را شکسته است            از پـا فـتـاده، فـاتـح خـیـبـر نـمی‌شـود

باشد، حسین را به برم می‌کـشم، برو!            امـا بـدان، مـحـبـت مـــادر نـمـی‌شـود

با الـتماس گـفت: مرو! پیـش من بمان            زهـرا اشاره کرد که: دیگـر نـمی‌شود

برخواست دگر جمع کند بستر خود را            میخواست که خوشحال کند همسر خود را

امروز خودش پای تنور آمد و نان پخت            تا سیـر کـند فـاطـمه نـان آور خود را

این معجر خاکی دگر اندازۀ او نیست            داده است به آتش کمی از معجر خود را

رفـتن پـسـرها وسـط کـوچـه نـشـستن            سخت است بـبـینن غـم مـادر خود را

حـالا که نـشد بـاز کـند پـوشیـه اش را            ای کاش کمی ناز کـند دخـتر خود را

چون محرم راز عـلی و هـمدم او بود            در سیـنه نگـه داشت دَم آخـر خود را

روح عـلی و فـاطمه در پیکـر هم بود            پس برد عـلی دفـن کند پیکـر خود را

دخـتـرم، ارثـیـۀ غـربـت مـادر مـال تو            پر کشیدن مال من، این دو سه تا پر مال تو

داغ من مال علی، داغ علی هم مال من            حسنـیـن و غـم این دو تا برادر مال تو

خطبه خوانی، توی مسجد مدینه مال من            خطبه خواندن، توی کوفه مثل حیدر مال تو

خـندۀ همسایه ها، تو راه کوچه مال من            صدای هـلهلـه و خـنـدۀ لـشـگـر مال تو

این سه تا کفن، واسه من و علی و مجتبی            زیـنـبـم، پـیـرهن حسین بی سر مال تو

قصـۀ میـخ در و کـشتن محسن مال من            غصۀ سه شعبه و حنجر اصغر مال تو

بوسه های بی رمق؛ این دم آخر مال من            بـوسـه هـای لب گـودال بـرادر مـال تو

زخم بستر مال من، اشکای حیدر مال من            یک هزار و چندتا زخمِ تنِ بی سر مال تو

قتل و غارت مال تو، رخت اسارت مال تو            دیدن بزم شراب و می و ساغر مال تو

به درد و غـم گـرفـتـارم چه سازم            پس از تو بی کس و یارم چه سازم

زجـا برخـیـز و کاری کن عـزیزم            گـره افــتــاده در کـارم چـه سـازم

*************

پــریـشـانـم پــریـشـانــم پــریـشـان            بــیـا و قـلـب یـارت را مـســوزان

به پای هـم دوتـایـی پـیـر گـشـتـیـم            دهد امشب نگـاهـت بوی هـجـران

*************

خــدا دانـد کـه مـن طـاقـت نــدارم            مـیـان قــبــر جــسـمـت را گــذارم

چـگـونه من لـحـد چـیـنم به رویـت            مــرو از دسـتــم ای دار و نـــدارم

*************

عـلـی جان کن نـظـر آشفـته حـالـم            بـبـیـن ای هـمـسـفـر بشکسته بـالـم

دراین نه ساله هرچه دیدی ای یار            حــلالـم کــن حــلالـم کـن حــلالــم

*************

پس از این بر غـم غـربت اسیـری            عـلـی جان گـریـه کن آرام گـیـری

از آن ترسم که غم گیرد به رویت            تو با این حـال قـبـل از من بمیری

*************

خــدا لـعـنـت کـنـد آنـکــه مــرا زد            اراذل هــای یــثــرب را صــدا زد

هـمیـن که دیـد سـرگـرم تو هـستـم            بـه جـان تـو لـگـد را بـی هــوا زد

*************

نـفــس هـای گــرفــتــار من افـتـاد            بـه دسـت خـادمـه کـار من افــتــاد

بِــدان آقــا مــقــصــر مـن نـبــودم            تـکـانـی خـوردم و بـار من افـتــاد

گریه های شب و روزم به ثمر نزدیک است           کن حلالم که دگر وصلِ سحر نزدیک است

دیـده ای گــریـۀ طـوفـانـیِ زهـرایـت را           یا علی رخصتِ دیدارِ پدر نزدیک است

نـشـد آخـر که بـبـیـنـم پـسـرم محسن را           الوداع، دیدنِ رُخسار پسر نزدیک است

جای زخمی که ز مسمار به سینه گُل کرد           داده آزار مرا چون به جگر نزدیک است

نـتـوانـم دگـر از روی زمیـن بـرخـیـزم           این جراحات، علی جان به کمر نزدیک است

این سه مـاهه غـم تنهـایی تو پـیـرم کرد           عمرِ گُل کوته و گویی که سفر نزدیک است

می روم با دلی آکـنـده ز غـم های حـسن           قصّۀ طشتِ پُر از خونِ جگر نزدیک است

دَمِ گــودال، حـسـیـنـم به زمین می افـتـد           ماجرای گـلو و نیزه و سر نزدیک است

وای از داغ ربـاب و لب عطشانِ عـلـی           به گلویش هدفِ، تیرِ سه پر نزدیک است

گذشته آب در این روزگار از سـر من            حلال کن که رسیده است روز آخر من

مرا ببخش که افـتـاده ام در این بـستـر            نمانده است تـوانی به جـسم لاغـر من

قـد خـمـیـده و مـوی سـفـیـد زهـرایـت            برای خـانـه نـشیـنی توست هـمسر من

به جان دختـر شیـرین زبـانـمان زینب            نپرس از چه شده غرق خاک معجر من

ز شـرم بستن دستـت هـنوز می لـرزم            چه کرد با تو مدینه امیر خـیـبـر من؟!

بس است گریه و شیون برای عمر کمم            بـقـای عـمر تو باشد غـریب رهبر من

بر زانـوی تنهـایی ام دارم سـرت را            با گـریه می بیـنم غـروب آخـرت را

من التـماس لحـظـه های درد هـستـم            آیا نگـاهی می کنی دور و برت را؟

دست مرا بستند و پشتم را شکـستـند            می بینی آیا حال و روز حیدرت را؟

حالا که روی پای من از حال رفتی            فهمیده ام اوضاع و احوال سرت را!

پروانه حرف عشق را هرگز نمیزد            می دید اگر یک مشت از خاکسترت را

افـتــاده ام پـشـت درِ قـفـل نـگـاهـت            واکن دوبـاره چـشمهـای نـوبـرت را

بر زانـوی تـنـهـایی خود سر گذارم            وقتی نـدارم بر سـر زانـو سـرت را

آخـرین نافـلـه های سـحـرت کشت مرا            درد دل کردن تو با پـدرت کـشت مرا

ای قیـامت قـد و بـالات، قیامت کردی            این چه حالی است؟ هلال کمرت کشت مرا

نبض من با تـپـش قلب تو همسو گشته            غصه داری دل پُـر شررت کشت مرا

فاطمه، عمق نگاه تو ز غم لبریز است            غـربت مخفی چشمان ترت کشت مرا

همسفر، لحظۀ معـراج تو نزدیک شده            دردمـنـدانـه وداع سـفـرت کـشـت مرا

ای پـرسـتـوی بـهـشـتـی مدینه، زهـرا            این که سوزانده عدو بال و پرت کشت مرا

فـاتـح خـیـبـرم و صاحب تـیغ دو سرم            غصۀ کوچه و اشک پسرت کشت مرا

یـاس نـیـلـی شدۀ گـلشن توحـیـدی من!            گل زخمی که نشاندی به برت کشت مرا

اولین دادرسیِّ صف محـشر از توست           دادخـواهـی تـو از دادگـرت کشت مرا

نـرو ای هـمـدم تـنـهـایـی بـابـا، مـادر            می شود بعد تو بابا تک و تـنها، مـادر

چه مگر بر سر تو رفته در آن کوچۀ شوم            پس از آن حادثه افـتاده ای از پا، مادر

آخرین بار که گیسوی مرا شانه زدی            لـرزۀ دست تو لـرزانـده دلـم را مـادر

من و بی مادری، ای وای، برایم زود است            کاش می شد که از اینجا بروم با مادر

تـمـام شـمـع وجـود تـو آب شـد مــادر            دعـای نـیـمـه شبت مستجاب شد مادر

گل وجود تو پرپر شد و به خاک افتاد            بهـشـت آرزوی مـا خـراب شد مــادر

بجای شمع که سـوزد به قـبـر پنهـانت            عـلـی کـنـار مــزار تـو آب شد مــادر

میان آن همه دشمن که می زدند تو را            دلـم به غـربت بـابـا کـبـاب شـد مـادر

حـمـایت از پــدرم را گـنـاه دانـسـتـنـد            که کـشتن تو در امت ثـواب شد مـادر

به محفلی که علی بر تو مخفیانه گرفت            سرشک دیــدۀ زینب گـلاب شد مـادر

به یـاد نـالـه مـظـلـومـیت دلــم ســوزد            که چون سلام پدر بی جواب شد مادر

نشان غصب فدک ماند تا به ماه رخت            گـرفـتـه نیمه ای از آفـتـاب شـد مــادر

عـلـی بیاد جوانیت پیـر گشت چو دیـد            خمیده سـرو قـدت در شباب شد مـادر

عنـایتی صف یوم الحساب «میثم» را            که خسته از گنه بی حساب شد مــادر

منم تنهـای تنهـا و تویی تنهـاتـرین یـارم           مرو مگذار تنهایم که من تنها تو را دارم

توهم جان علی هم حافظ جان علی بودی           چگونه پیکرت را در درون خاک بگذارم

منم مشکل گشای خلقت و دست خدا زهرا           ببین بی تو چه مشکل ها که افتاده است در کارم

همه غم های عالم بین ما تقسیم شد آری           که تو از درد می نالی و من از غصّه بیدارم

دو چشم بسته و قدِّ خم و ضعف تنت گوید           که امشب میروی از دستم ای مظلوم بیمارم

از آن روزی که شد در ابر سیلی صورتت پنهان           بود هم سوز آن در سینه هم دردش به رخسارم

من آن نخلم که تو هم برگ من، هم بار من بودی           خدا داند دگر بی تو نه برگی مانده نه بارم

بزن چادر کنار از رخ که هنگام جدایی شد           مپوشان روی خود را از من ای شمع شب تارم

بنالید ای تـمام چـاه ها ای نخل ها بر من           که زهرای مرا کُشتند پیش چشم خونبارم

دو دست بسته از خانه مرا بردند در مسجد           عدو نگذاشت یارم را زروی خاک بردارم

بگو بغض گلو را پیش چشمم بشکند زینب           سکوت سینه سوزش داده بیش ازگریه آزارم

غم ناگفته ام چون شعله خیزد از دل میثم           به هر بیتش بود آهی ز سوز سینۀ زارم

غـمِ درون من از لـرزش سخن پیداست           جـراحت دلـم از خـون پیـرهن پیـداست

کـبـودی تن این لالـه در حـجـاب کـفـن           شقایقی است که از برگ نسترن پیداست

چه رفـتـه بر سر پـهـلـو و سینـۀ زهـرا           به وقت غـسل ز خـونـابـۀ کفن پیداست

مـیـان خــانــه کــنـــار جــنــازۀ مـــادر           مصیبتی است، ازاشک اباالحسن پیداست

غریبی دو جگر گوشه اش که میگریند           از آستـیـن که بگـیـرند بر دهن پیداست

تو در بیت ولایت بعد مادر مادری زینب           تو از طفلی امیرالمؤمنین را یاوری زینب

به دست کوچک خود پاک کن اشک از رخ بابا           عزیزم هرچه باشد توعلی را دختری زینب

مبادا تشنه بر بالش گذارد سر، حسین من           تو ازامشب براو هم مادری هم خواهری زینب

ببخش این روزها گر در بغل نگرفتمت مادر           تو بهتر از همه واقف ز حال مادری زینب

من ار تنها شدم بودی تو تـنها یاورم اما           تو بعد از مادرت از مادرت تنهاتری زینب

مدیـنه سنگر فریـاد من گردید و می بینم           تو در دروازۀ کوفه مرا همسنگری زینب

حسینم روز عاشورا شود تنها و می دانم           تو تنها در دل دشمن بر او یک لشکری زینب

اگرمن خطبه خواندم چون رسول الله می بینم           تو در روز خطابه ذوالفقار حیدری زینب

مرا دخت نبوّت پرور ار گفـتند در عالم           تو درکرب وبلا دخت ولایت پروری زینب

اگر با سوز نظمش راه پیدا کرده در دل ها           تو میثم را به هنگام سرودن رهبری زینب

تا قلب مـن نگـشتـه از غصّه پاره مادر           خیز و نوازشــم کـن با یک اشاره مادر

تــو آفتــاب مغــرب، مــن ماهـپــارۀ تو           بنگر چگونه ریــزد چشمم ستاره، مادر

دردا کـه بعــد جـدّم، کُـشتـنـد مـادرم را           آمد بــه روی داغــم، داغ دوبـاره مـادر

پایت به روی قبله، دستت به روی صورت           داری چرا به گوشت یک گوشواره مادر؟

قلبم درآتش افروخت، یکبار صورتم سوخت           تــا بر رخ کبـودت، کـردم نظاره مـادر

وقتـی پناه بردی در پشت در، بـه دیوار           دیــوار بهــر ما شـد، دارالزیــاره مـادر

با داغ توست هر دم، سـوز هـزار سالم           هر لحظه در عزایت، دارم هزاره مادر

مقتـول اگـر نمی‌شد، محـسن در آستـانه           ما داشتیم هم اکنون  یک شیرخواره مادر

با چشم خویش دیدم می‌زد تو را مغیره           گویی نـفس بـه قـلبم می‌شد شراره مادر

باشد که میثمت را چشمی کنی کـرامت           تــا در مصیبـت تـو، گریـد هماره مادر